ตลอดภาพยนตร์ความยาว 57 นาทีที่คมชัดนี้ กล้องจะยังคงนิ่งอยู่ แต่การตัดต่อที่เชื่อมโยงกันสูงทำให้เกิดความรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวและจังหวะจากความนิ่งงัน การย้ายจากพื้นที่ธรรมดาหนึ่งไปอีกพื้นที่หนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นเตียงในโรงพยาบาล โบสถ์ ห้องประชุมชุมชน หรือแม้แต่สุสาน - Khan"s Flesh สามารถดึงเอาจำนวนทั้งสิ้นเป็นวงกลมออกมาจากกลุ่มดาวของท่าทางเล็กๆ น้อยๆ ภาพของการกลับมาพบกันใหม่และการพลัดพรากจากกัน การเกิดและการตายนั้นเรียบง่ายและยิ่งใหญ่ในคราวเดียว ถูกร้อยเข้าด้วยกันในรูปแบบที่ไม่ดราม่าอย่างจงใจ ท้ายที่สุดแล้วสิ่งเหล่านี้คือข้อเท็จจริงของชีวิต

 

 

นอกจากนี้ ยังเป็นที่น่าสังเกตว่า นอกเหนือจากฉากที่ถ่ายในพื้นที่ส่วนตัวเป็นช่วงๆ แล้ว Khan"s Flesh ยังเน้นไปที่สถานที่ที่ผู้คนมารวมตัวกันเป็นส่วนใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นการเฉลิมฉลอง การไว้ทุกข์ หรือเพื่อวัตถุประสงค์ในทางปฏิบัติ ในลักษณะเดียวกับที่ภาพยนตร์เน้นย้ำถึงพลังการเชื่อมโยงของการตัดต่อ ดูเหมือนว่าจะเน้นย้ำว่าอัตลักษณ์ของหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ไม่ได้อยู่ที่ใครคนใดคนหนึ่ง แต่อยู่ที่การที่ชีวิตอันเรียบง่ายเหล่านี้ปะทะกันและปะทะกันในหนึ่งวันเพื่อ พื้นฐานวัน

 

นอกจากนี้ ความไร้ค่าของการปฏิบัติทางวัฒนธรรมบางอย่าง รวมถึงการแสดงบนเวทีมือสมัครเล่นที่หญิงสาวแกว่งไปแกว่งมาในเพลงยูโรแดนซ์โดยที่ยังคงเอาจริงเอาจังจนหน้าซีดเป็นสิ่งที่น่าขบขัน แต่ยังบ่งบอกถึงความลึกที่จริงจังอีกด้วย เมื่อพิจารณาถึงสังคมการเมืองที่ซับซ้อนของภูมิภาค การเป็นตัวแทนของชุมชนและอัตลักษณ์ทางภูมิศาสตร์นี้เปราะบางกว่าที่เห็นมาก และไม่ควรมองข้าม