เพื่อตรวจสอบความสามารถของนักดื่มเบียร์ในการแยกแยะความแตกต่างระหว่างสารเคมีที่มีรสขม ผู้เข้าร่วมการศึกษาในการทดสอบรสชาติแบบตาบอดได้รับเบียร์ที่ไม่มีแอลกอฮอล์ที่มีจำหน่ายในท้องตลาดซึ่งถูกเติมด้วยสารสกัดฮอป ไอโซโลน ควินิน ซึ่งเป็นส่วนประกอบที่ทำให้น้ำโทนิคมีรสขม และซูโครส ออกตาอะซีเตต ซึ่งเป็นสารปรุงแต่งอาหาร ดังนั้น ขมถูกนำมาใช้เป็นเครื่องยับยั้งการกัดเล็บและการดูดนิ้วหัวแม่มือ ผู้เข้าร่วมซึ่งเป็นผู้ชายประมาณครึ่งหนึ่งและผู้หญิงอีกครึ่งหนึ่ง ส่วนใหญ่มีอายุ 30 ปี เข้าร่วมการทดลอง 3 ครั้ง ในตอนแรก นักวิจัยขอให้อาสาสมัครให้คะแนนปริมาณความขมและรสชาติเบียร์อื่นๆ ในตัวอย่างโดยใช้มาตราส่วนความเข้ม เพื่อให้แน่ใจว่าตัวอย่าง เบียร์ มีรสขมเท่ากัน ในการทดลองครั้งต่อไป ผู้บริโภคเบียร์ให้คะแนนว่าตัวอย่างแตกต่างจากข้อมูลอ้างอิงในระดับเจ็ดจุดอย่างไร จากนั้น เพื่อทำความเข้าใจว่าแต่ละตัวอย่างแตกต่างจากตัวอย่างอื่นๆ อย่างไร ผู้เข้าร่วมได้ตรวจสอบแอตทริบิวต์ในรายการคำอธิบาย 13 รายการเพื่ออธิบายตัวอย่าง ในการทดลองขั้นสุดท้าย ผู้บริโภคเบียร์ชิมตัวอย่างเบียร์ ให้คะแนนว่าพวกเขาชอบเบียร์แต่ละตัวอย่างมากน้อยเพียงใด